“Eddy Wally is overleden”, hoorde ik vorige week op het journaal van Eén. Ik moest gelijk aan Mémé denken. Ik wilde de telefoon nemen en haar bellen: “Zeg Mémé, heb je het gehoord? Eddy Wally is dood.” Maar jammer genoeg is ze twee jaar geleden zelf gestorven.
Goh, wat hield ze van van muziek. Niet alleen van Eddy Wally, maar ook van opera, accordeon en vooral alles wat wals was. Als ze een wals hoorde, was ze niet meer te houden. Daar moest ze gewoon op dansen. Zelfs in huis, in haar eentje, tussen de meubels in.
Zij heeft me trouwens leren walsen. Op een feest trok ze me als kind geheid de dansvloer op als er geen volwassene wilde walsen. Een, twee drie, een twee drie, en dan maar draaien en draaien en draaien. Het duurde meestal niet lang voor ik helemaal draaierig was van alsmaar in dezelfde richting te walsen. Maar man, wat hadden we plezier.
Ik ben er zeker van dat ze na haar crematie bij de eerste windvlaag al walsend de wijde wereld is in gevlogen.
Pingback: Online nano-pianoconcert voor Piano Day 2020 - bracquine.be